బలవంతంగా ఆత్మహత్య చేసుకుని చచ్చిపోవడానికి ఎన్ని కారణాలు కావాలి? ఎన్నయినా ఉండొచ్చు. కాని అందులో డబ్బు అనే కారణం అవ్వడం మాత్రం ఘోరం. అంతే కాదు అది సామాజిక నేరం కూడా. సుభద్ర గడ్డు పరిస్తితులను ఎదుర్కుని జీవితాన్ని నిలబెట్టుకున్నారు. -ఎస్. సత్యబాబు
మనిషి ఆశాజీవి. తీవ్రవాదం కాదు, ఉగ్రవాదం కాదు కేవలం ఆశావాదం మాత్రమే మనిషిని బ్రతికిస్తుంది. బ్రతుకుని ఇస్తుంది. అది కోల్పోవడమంటే... అన్నిటినీ కోల్పోవడమే.
చూపులకు సామాన్యంగా కనిపించే వాళ్ళు అసామాన్య విజయాలు సాధించడం కొత్త విషయం కాదు. ఐతే పల్లె తనపు అమాయకత్వం తో ఒక అమ్మాయి సాధించిన ఈ విజయాన్ని మాత్రం తెలుసుకోవడం అపుడపుడు తలచుకోవడం అవసరం.
మహిళాదినోత్సవం వయసు వందేళ్ళు. ఒక మహిళ నవ మాసాలు మోయకుండానే కన్న ఈ బిడ్డ ఇప్పుడు ఎందరో తల్లులకు, పిల్లలకు తోడవుతోంది. ఏటేటా తన పుట్టున రోజును ఘనంగా జరుపుకుంటోంది.
నాన్న చివరి రోజులు నాకు బాగా గురుతున్నై. తన పిల్లలతో సహా ఎన్నిటినో ఆయన మరిచిపోయేలా చేసిన వ్యాధి పేరు ఏమిటో అప్పట్లో చిన్నవాడినైన నాకు తెలియదు. వృధ్యాప్యం లో ఉన్నవారిని ఆప్యాయంగా పలకరించే ఈ మరపు వ్యాధికి మన డాక్టర్లు ఇప్పటివరకూ మందు కనిపెట్టారో లేదో కాని బోలెడన్ని పేర్లు మాత్రం కనిపెట్టారు. అల్జీమర్స్, డిమెన్ షియా వంటివి వాటిలో కొన్ని. మలిదశ జీవితాన్ని మరింత సంక్లిష్టంగా మలిచే ఈ వ్యాధి బారిన పడిన తల్లిని, అలాంటి ఎందరో తల్లుల్ని మామూలు మనుష్యులుగా చేయడానికి ఒక మహిళ చేస్తున్న ప్రయత్నం... ఆమెను మరచిపోలేని వ్యక్తిగా మార్చుతోంది.
నిజం చెప్పడం ఎంత కష్టమో... అబద్దం చెప్పడం అంత సులువు ఇప్పుడు. నా చిన్నప్పుడు... చిన్న అబద్దం చేప్పినా చాలా సార్లు వీపు వాతలు తేలినట్టు గుర్తే. ఇప్పుడు కూడా దాదాపు అంత పనీ జరుగుతోంది కొందరు పిల్లల విషయంలో. ఐతే చిన్న తేడాఏమిటంటే ఇప్పుడు నిజం చెప్పినందుకు. అబద్దాలకు ఎంత బాగా అలవాటు పడుతున్నామంటే ఒక్క రోజు పూర్తిగా నిజాలు మాట్లాడితే మరుసటి రోజు ఉండదన్నంత బాగా.
సిస్టర్... మన తోడబుట్టిన అక్కనో చేల్లెనో పిల్చినట్టు పిలుస్తాం. ఈ పిలుపు అక్క చెల్లెళ్ళు లేకపోయినా పలికించే వారున్నారు... వారే నన్ డాక్టర్స్. తమ తోడబుట్టిన వారిని మర్చిపోయి ఆపన్నులు అందర్నీ తమ అనుకునే గొప్ప త్యాగమయ జీవితం వారిది.